بدون شک همه ما می‌دانیم که هوشمندسازی و دولت الکترونیک دو ویژگی اساسی دارد، نخست اینکه اصلی‌ترین ابزار برای تحقق عدالت اجتماعی در کشور، هوشمندسازی است.
اگر بخواهیم عدالت اقتصادی، اجتماعی و صرفه‌جویی و شفافیت را برقرار و محقق و همچنین با فساد مبارزه کنیم، برای اینکه نشان دهیم در این راه جدی هستیم باید به دنبال تحقق دولت هوشمند باشیم و تحقق این امر یعنی تحقق عدالت اجتماعی و مبارزه با فساد.
ما در کشور ۴ قوه به‌جای ۳ قوه داریم، قوه چهارم بروکراسی و دیوانسالاری موجود در کشور است که خود به خود عمل می‌کند و تسلط لازم برای مهار آن وجود ندارد و این معضل در بخش‌های مختلف حوزه اجرایی دیده می‌شود، مهار این موضوع هیچ راهی جز هوشمندسازی و دولت الکترونیک ندارد.
باورپذیری و مسئولیت‌پذیری مدیران در بخش‌های مختلف دولتی از اهمیت بالایی برخوردار است، اگر این نباشد این کار از جهت کمی ممکن است، اما کامل محقق نمی‌شود.
اگر دستگاهی بخواهد با اجرای این قانون مخالفت کند به این معنا است که نمی‌خواهد گره از کار مردم بردارد، نمی‌خواهد پنجره واحد شکل بگیرد، نمی‌خواهد قانون مربوط به اشتغال را ایجاد کند، نمی‌خواهد عدالت اجتماعی را دنبال کند، بنابراین مسئولیت‌پذیری و اینکه این مسئله اولویت اول باشد بسیار اهمیت دارد.
