به گزارش پایگاه خبری تحلیلی خطوط، از «سای تک دیلی»، زمانی که دانشمندان از جمله آلبرت انیشتین و اروین شرودینگر اولین بار در دهه ۱۹۳۰ میلادی پدیده درهم تنیدگی کوانتومی (quantum entanglement) را کشف کردند، شگفت‌زده شدند. این درهم تنیدگی نیازمند این بود که دو ذره جدا شوند و بدون اینکه در تماس مستقیم با هم باشند، مرتبط با هم باقی بمانند. در حقیقت، انیشتین این پدیده را «اقدامی عجیب از فاصله» توصیف کرد، زیرا به نظر رسید که ذرات سریعتر از سرعت نور با هم در ارتباط هستند.
انیشتین و دیگران به منظور توضیح تبعات عجیب این درهم تنیدگی گفتند که باید «متغیر‌های پنهان» به مکانیک کوانتومی اضافه شود. از این متغیر‌ها می‌توان برای توضیح درهم تنیدگی استفاده کرد و «موقعیت مکانی» و «علیت» را در مورد رفتار ذرات احیا کرد. موقعیت مکانی (locality) می‌گوید که اشیا تنها از پیرامون نزدیک خود تاثیر می‌گیرند. علیت نیز می‌گوید که یک تاثیر نمی‌تواند پیش از علت خود حادث شود.
متاسفانه در آن زمان هیچ شاهد و مدرک تجربی له یا علیه درهم تنیدگی کوانتومی در دسترس نبود. اما از آن زمان تا الان آزمایش‌ها ثابت کرده‌اند که درهم تنیدگی کاملا واقعی است و جایگاهی بنیادی در طبیعت دارد. به علاوه اکنون ثابت شده است که مکانیک کوانتومی کار می‌کند و نه تنها در فواصل بسیار کوتاه بلکه در فواصل دور نیز فعال است.
در واقع ماهواره ارتباطاتی کوانتومی چین (Micius) نیز بر اساس درهم تنیدگی کوانتومی بین فوتون‌هایی استوار است که با هزاران کیلومتر فاصله از هم جدا شده‌اند.
درهم تنیدگی کوانتومی یک پدیده فیزیکی است و زمانی روی می‌دهد که گروهی از ذرات به شکلی تولید می‌شوند و تراکنش می‌کنند که وضعیت کوانتومی هر یک از ذرات مستقل از دیگر ذرات قابل توصیف نیست.