دکتر عباس شیری، استاد جزا و جرم شناسی دانشگاه تهران با عنوان "اسراييل در گرداب افكار عمومي جهاني نوشت": افكار عمومي جهاني به جهت جنايات بي سابقه در غزه و لبنان عليه اسراييل ، قرار دارد . مردم آزاده سراسر جهان ، نفرت خود از اين جنايات را با تظاهرات چند صد هزار نفري به نمايش گذاشته اند . احتمال پيروزي دمكرات ها در آمريكا ، اسراييل را وحشت زده كرده است . ديوان كيفري بين المللي مصمم به تعقيب كيفري مقامات ارشد اسراييلي و نخست وزير آن است و نخست وزير جديد انگلستان نيز ، چراغ سبز را در اين رابطه نشان داده است ، بقيه دولت ها ( غير از آمريكا ) ، با اقدامات دادستان ديوان ، نيز همراهي كرده يا حداقل مخالفت نكرده اند . تروريست هاي حاكم بر اسراييل، هراسان و شتاب زده ، به دنبال تنفس مصنوعي ، و راه نجات از اين بحران مشروعيت كم سابقه جهاني هستند . ترامپ هم در نظر سنجي ها از رقيب خود عقب افتاده و به دنبال راه نجات است . پيروزي غير منتظره پزشكيان و بازگشت اصلاح طلبان و شخص دكتر ظريف ، بر وحشت آنها افزوده است . ترور إسماعيل هنيه ( كه هنوز از إبهامات زيادي برخودار است ) فرصت طلائي براي نتانياهو و ترامپ فراهم كرده است كه خود را از بن بست خارج كرده و معادلات را تغيير دهند. اين ترور ، فاقد ظرفيت لازم ، براي توجيه حقوقي دفاع مشروع وفق منشور سازمان ملل و اسناد بين المللي ، در عرصه جهاني است . بار اول هم نيست كه اسراييل ، دست به عمليات تروريستي زده است . نمي توان ترور شهيد فخري زاده و شهيدان هسته اي و موشكي را كم اهميت تر از ترور هنيه دانست ، كه صدها برابر مهم تر هم هست . در چنين موقعيتي ، حمله نظامي ايران به اسراييل ، موازنه را در عرصه افكار عمومي به نفع اسراييل و بعد ترامپ و تند روهاي آمريكايي مورد حمايت صهيونيست جهاني ، تغيير مي دهد . إثبات اين نظريه ، زمان طولاني لازم ندارد . با معرفي سريع تر كابينه و تعيين وزير خارجه ، مي توان كنش فعال تري را در عرصه بين المللي به كار بست . دوران گذار دولت قبل به دولت جديد، بلاتكليفي سفيران و نمايندگان سياسي كشور در سطح جهان ، فرصت مناسبي براي اسراييل ايحاد كرده است . اولويت دولت ، بايد روشن كردن موتور خاموش دستگاه ديپلماسي كشور باشد . بستن دكمه هاي آخر و پوشيدن لباس مشكي و شركت در مراسم عزاداري و ريختن اشك و سر دادن ناله ، كنش ديپلماتيك نيست . سفيران و نمايندگان ما ، بايد به دنبال انجام وظيفه تخصصي خود باشند . بايد راه كارهاي حقوقي لازم را شناخت و ظرفيت هاي كشور را در اين ارتباط به كاربست . افراد ملي و متعهد و دلسوز و البته متخصص را ، بيشتر از قبل ، به كار گرفت و هر راهي غير از جنگ را ، به رسميت شناخت. غير از متخصصان حقوق و روابط بين الملل ، بايد از متخصصان علوم ارتباطات كه در باره افكار عمومي صاحب نظر هستند ، نيز استفاده كرد . آيا واكنش نظامي ايران ، مي تواند افكار عمومي جهاني را قانع كند يا خير . نمي توان نقش افكار عمومي را در اين باره ناديده گرفت . نشستن در اطاق هاي دربسته و تصميم گيري كردن ، بدون توجه به إبعاد پيچيده معادلات جهاني ، در راستاي منافع ملي نيست.
