جعفر گلابی طی یادداشتی در شماره امروز اعتماد نوشت: ترور یک مستشار نظامی ایران در سوریه توسط اسراییل از زوایای مختلف قابل پردازش و حاوی پیام‌های تامل‌برانگیز است. این ترور دولتی متاسفانه نه تنها در سطح جهان محکوم نشد، بلکه آنچنان‌که باید از سوی ایرانیان مورد توجه قرار نگرفت و بعضی از اپوزیسیون استقبال هم کردند! این بازتاب نشان می‌دهد که اختلافات و تضاد‌های درونی در سطح جامعه به ملیت و وطن‌گرایی آسیب زده است. آقای سیدرضی موسوی هر فکر و تمایل سیاسی داشت یک سرباز ایرانی بود که برخلاف موازین بین‌المللی هدف حمله تروریستی قرار گرفت و یک ایرانی آگاه حتی اگر مخالف جمهوری اسلامی باشد باید نسبت به آن واکنش متناسب نشان دهد. تضعیف مستمر چسبندگی اجتماعی و تحت‌الشعاع قرار گرفتن ملیت و تنگ کردن دایره خودی و تفاوت و تبعیض در مواجهه استاندارد با همه ایرانیان و نگاه دوگانه به حقوق مشروع شهروندی به مصیبت فوق‌الذکر دامن زده است. ما ایرانیان هر اختلافی میان خود داشته باشیم هرگز هویت ملی خود را نباید فراموش کنیم.
اگر جمهوری اسلامی مدافع حقوق همه ایرانیان در هر جای جهان باشد و فقط آنان که در دادگاه صالحه خیانت‌شان به کشور ثابت یا دستگاه‌های اطلاعاتی اقدام علیه امنیت ملی ازسوی آنان را محرز بدانند از این قاعده خارج باشند قطعا به تثبیت هویت ملی کمک کرده است. یک مخالف ایرانی جمهوری اسلامی هم حقوقی دارد که از سوی دولت در هر جای جهان باشد باید مورد محافظت قرار گیرد و هیچ کس و هیچ دولتی حق تعرض به او را ندارد. البته مسلم است که برخی از اپوزیسیون چنان همه مرز‌های هویت ملی خود را در نوردیده‌اند که نه تنها از ترور یک هموطن خود برائت نمی‌کنند بلکه از تحریم و حمله نظامی به مردم خویش حمایت می‌کنند، آنان از ایرانیت خویش فقط داشتن زبان فارسی را با خود یدک می‌کشند. البته در این ماجرا نباید از عنصر نفوذ و رخنه‌های اطلاعاتی غفلت کرد و نسبت به آن حساسیت مضاعف نداشت، اما ترور جنایتکارانه یک سرباز ایرانی ابعاد دیگری هم دارد و این معنا را نشان می‌دهد دولتی نژادپرست از سوی ابرقدرت‌ها اجازه اعمال تروریستی را دارد و آشکارا حتی با هواپیمای جنگی در کشور ثالث اقدام نظامی می‌کند.
این رویه شوم قطعا پایه‌های صلح جهانی را سست می‌کند و روزی گریبان مدافعان این روش‌ها را خواهد گرفت. از نظر سیاسی و نظامی مواضع دولت روسیه در این مورد بسیار مهم و قابل تامل است. ما با این کشور در سوریه متحد استراتژیک بوده‌ایم و همکاری‌های نظامی گسترده‌ای داشته‌ایم، چرا دولت روسیه در قبال تعرض به مستشاران و بعضا مراکز امداد ایرانی در سوریه نه تنها دفاعی صورت نمی‌دهد بلکه حملات مشابه را محکوم نمی‌کند؟! اساسا سامانه اس ۳۰۰ روسیه در سوریه به چه منظوری مستقر شده است؟
در آنجا به جز نیروی هوایی اسراییل و امریکا هیچ دولت و گروهی امکان و انگیزه عملیات هوایی علیه دولت سوریه را ندارد. تاکنون شنیده نشده که حتی یک مورد از جولان هواپیماهای جنگی اسراییل توسط سامانه اس ۳۰۰ مورد رهگیری یا هدف قرار گرفته شده باشد. آن‌ها همواره تماشاگر بمباران‌های مستمر جنگنده‌های اسراییل بوده‌اند؟ موضوع از دو صورت خارج نیست؛ یا این سامانه قدرت مانور لازم در برابر هواپیماهای مهاجم را ندارد که مسوولان محترم نظامی ایران باید نسبت به این ضعف حساس باشند و در حفاظت از آسمان ایران همه تکیه خود را به این سامانه ننهند یا اساسا دولت روسیه هیچ انگیزه برای مقابله با تهدیدات هوایی علیه تمامیت ارضی سوریه ندارد و احتمالا فقط هزینه آن را از دولت این کشور می‌ستاند. پیچیدگی‌های سیاسی و نظامی در منطقه ما به شدت بالا رفته است و دولت ایران باید برای عبور از تنگنا‌های موجود علاوه بر اراده ملی از خرد جمعی همه صاحب‌نظران وطن‌دوست استفاده کند. یک اشتباه کوچک ممکن است خسارات زیادی برای کشور ایجاد کند.
