به گزارش پایگاه خبری تحلیلی خطوط؛ هیچ کشوری از خشکسالی مصون نیست. در واقع، خشکسالی یکی از بزرگترین تهدید‌ها برای توسعه پایدار، به ویژه در کشور‌های در حال توسعه است. طبق گزارش سازمان ملل، تعداد و طول مدت خشکسالی‌ها از سال ۲۰۰۰ تا ۲۹ درصد افزایش یافته است و مخاطرات آب و هوا، آب و اقلیم بین سال‌های ۱۹۷۰ تا ۲۰۱۹ باعث ۵۰ درصد بلایا و ۴۵ درصد مرگ و میر ناشی از این علل شده است.
وضعیت خشکسالی در ایران
یکی از دلایل اصلی چالش ریزگردها و آلودگی هوا، افزایش بیابان زایی است. اتفاقی که کشور ما نیز از آن بی‌امان نیست. با این حال براساس یک طرح مطالعاتی در سال ۱۳۹۵، حدود ۴۳ هزار هکتار (حدود ۸ درصد) از مراتع کهگیلویه و بویراحمد به بیابان تبدیل شده است.
مسعود منصور رئیس سازمان منابع طبیعی و آبخیزداری کشور در مراسم گرامیداشت روز جهانی مقابله با بیابان زایی که امسال با شعار «عبور از خشکسالی با مشارکت همگانی» در سازمان منابع طبیعی و آبخیزداری کشور برگزار شد، مروری بر اقدامات و وضعیت فعلی کشور در حوزه بیابان زدایی داشت و گفت: «مناطقی از کشور تحت تأثیر فرسایش بادی است. بر این اساس حدود ۳۰ میلیون هکتار از پهنه کشور در معرض فرسایش بادی قرار دارد. از این میزان، حدود ۱۴ میلیون هکتار پهنه‌های خسارت‌زای با فرسایش بیشتر هستند.»
منصور در ادامه به اقدامات انجام شده در زمینه مقابله با بیان زایی اشاره کرد و گفت: «طی پنج دهه اخیر اقدامات مختلفی در این حوزه انجام شده است. به عنوان مثال بیش از دو میلیون و ۳۵۰ هزار هکتار نهال‌کاری در عرصه‌های بیابانی انجام شده است. در مناطقی که هجوم تپه‌های شنی به سمت سکونتگاه‌ها را داشتیم برای خروج از بحران فوری، بیش از ۳۰۰ هزار هکتار مالچ‌پاشی انجام و بستری برای فعالیت‌های بعدی شده است.
وی ادامه داد: همچنین در ۳۸ هزار هکتار از عرصه‌های کشور کار بادشکن زنده و غیرزنده انجام شده است. در حوزه مدیریت روان آب، ۴۶۳ هزار هکتار مدیریت انجام شده و یک میلیون و ۲۰۰ هزار مدیریت چرا، صورت پذیرفته است.»
تحت شرایط تغییرات آب و هوایی جهانی، مبارزه با بیابان زایی یکی از پیچیده‌ترین چالش‌ها با پیامد‌های بلندمدت اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی است. گزارش شده است که حدود دو میلیارد نفر در جهان به اکوسیستم‌های شکننده در مناطق خشک و نیمه خشک وابسته هستند.
بیابان زایی و بیابان زدایی
بیابان‌زایی، تخریب زمین‌ها در مناطق خشک و نیمه‌خشک است که فروپاشی سرزمین را در پی دارد. این کار عمدتاً به واسطه فعالیت‌های انسانی و تغییرات آب‌وهوایی ایجاد می‌شود. تحت شرایط تغییرات آب و هوایی جهانی، مبارزه با بیابان زایی یکی از پیچیده‌ترین چالش‌ها با پیامد‌های بلندمدت اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی است. گزارش شده است که حدود دو میلیارد نفر در جهان به اکوسیستم‌های شکننده در مناطق خشک و نیمه خشک وابسته هستند. پرداختن به این موضوع مستلزم افزایش تحقیق و توسعه علمی، همکاری جهانی و به اشتراک‌گذاری کارآمد راه حل‌های فنی است. مجمع عمومی سازمان ملل متحد در دسامبر ۱۹۹۴ روز ۱۷ ژوئن را به عنوان روز جهانی مبارزه با بیابان زایی و خشکسالی اعلام کرد. روز جهانی مبارزه با بیابان زایی و خشکسالی هر ساله در این روز برگزار می‌شود تا آگاهی عمومی در مورد چگونگی مقابله با چنین وضعیتی ارتقا یابد. این روز خاص به مردم یادآوری می‌کند که خشکسالی یکی از تهدید‌های اصلی توسعه پایدار به ویژه در کشور‌های در حال توسعه است. با این حال، در کشور‌های توسعه یافته نیز خشکسالی در حال افزایش است. پیش‌بینی شده است که تا سال ۲۰۵۰ خشکسالی ممکن است بیش از ۷۵ درصد از جمعیت جهان را تحت تأثیر قرار دهد.
حقایقی قابل تامل
از سال ۲۰۰۰، تعداد و مدت خشکسالی‌ها به ۲۹ درصد افزایش یافته است از طرف دیگر سالانه ۵۵ میلیون نفر در سراسر جهان مستقیماً تحت تأثیر خشکسالی قرار می‌گیرند.
بنابراین باید گفت هر کسی که زندگی‌اش به زمین بستگی دارد باید به آن و نحوه رفتارش با زمین اهمیت دهد(که شامل همه می‌شود. )ما به عنوان انسان به زمین نیاز داریم، ۹۹ درصد کالری مورد نیاز ما از آن تأمین می‌شود.زمین سالم و مقاوم به عنوان اولین دفاع در برابر بلایا عمل می‌کند. مدیریت پایدار زمین کار تک تک مردم جهان است. ما می‌توانیم بهره وری بیش از ۲ میلیارد هکتار از زمین‌های تخریب شده را بازیابی کنیم. به علاوه، زندگی بیش از یک میلیارد نفر در سراسر جهان را بهتر کنیم. چرا که تخریب زمین، تغییرات آب و هوا و از دست دادن تنوع زیستی همه با هم مرتبط هستند. و همه بر سلامت انسان تأثیر می‌گذارد.