به گزارش پایگاه خبری تحلیلی خطوط حامد گنجی فعال رسانه‌ای در یادداشتی می‌نویسد چندین سال از ظهور و گسترش تلفن‌های همراه هوشمند در کشور می‌گذرد؛ این وسیله‌ی هوشمند و همچنین ابزارهای مرتبط با آن در شکل و اندازه‌های متفاوت و جذاب یافت می‌شود یکی از وسایلی است که خود را به عنوان یک نیاز و حتی یک ارزش در زندگی مردم جای داده است.
استفاده از تلفن‌های همراه از چندین سال قبل تا به اکنون در کشور رشد فزاینده‌ای داشته است، پیشرفت روز افزون تکنولوژی‌های ارتباطی، گسترده‌تر شدن تعاملات و نیاز به تسریع در روند و فرآیند‌های مختلف در امورات جاری زندگی مردم شاید از جمله دلایلی باشد که باعث شده در جیب هر شخص یک تلفن همراه قرار بگیرد.
هرچیزی که به عنوان یک مفهوم یا مقوله‌ی جدید وارد زندگی انسان می‌شود، قاعدتا دارای تاثیرات متفاوتی میتواند باشد، به گونه‌ای که هر تاثیر به عنوان جهت دهنده‌ی زندگی انسان تلقی خواهد شد؛ شاید تاثیرات مختلف تلفن‌های همراه هوشمند بر زندگی انسان یکی از موضوعات جذاب و در عین حال بحث برانگیز بین جوامع مختلف باشد ولی در هر صورت نمیتوان از تاثیرات مثبت و منفی آن به سادگی عبور کرد.
در بدبینانه‌ترین حالت‌ها اگر بخواهیم جنبه‌ی منفی این تکنولوژی ارتباطی را بسنجیم باید به گونه‌ای کاربردی و اثربخش و در یک حوزه که اتفاقا آن حوزه نیز به فراخور مخاطبان خود دارای اثرپذیری بسیار بالایی است، عمل کنیم.
شیوع کرونا در جامعه و به تعطیلی کشاندن مدارس، ناگزیر جامعه‌ی تعلیم و تربیت را به سمت آموزش‌های مجازی پیش برد؛ جامعه‌ای که حتی فاقد برنامه‌ی درسی برای این نوع از آموزش‌ها بود! اما به هر طریقی دانش آموزان به سمت آموزش مجازی سوق داده شدند؛
آموزش و پرورش و دانش آموزان محصل در آن یکی از مورد مناقشه‌ترین موضوعات در دنیای پژوهش‌های علوم انسانی هستند به گونه‌ای که بیشمار مقالات و پایان نامه‌ها و طرح‌های پژوهشی در وصف حال آن انجام شده است؛ وجود زمینه‌های مختلف اثرگذار بر قشر اثرپذیر دانش آموزان و همچنین فراگیر شدن تلفن‌های همراه هوشمند و جذابیت بسیار بالای آن برای قشر کودک و نوجوان و همچنین شیوع کرونا در ملل مختلف خصوصا جوامع سنتی‌تر، موضوعی‌ست که میتوان تا ماه‌ها درباره‌ی آن بحث و تبادل نظر کرد.
شیوع کرونا در جامعه و به تعطیلی کشاندن مدارس، ناگزیر جامعه‌ی تعلیم و تربیت را به سمت آموزش‌های مجازی پیش برد؛ جامعه‌ای که حتی فاقد برنامه‌ی درسی برای این نوع از آموزش‌ها بود! اما به هر طریقی دانش آموزان به سمت آموزش مجازی سوق داده شدند؛ آموزش مجازی که به دلیل سهولت در ارائه و دریافت توسط دانش آموزان غالبا از طریق تلفن‌های همراه هوشمند و شبکه‌های اجتماعی انجام می‌گرفت، در اقدامی بی‌سابقه میزان استفاده از تلفن همراه توسط قشر کودک و نوجوان را به صورت سرسام‌آوری افزایش داد؛ میزانی که شاید بسیار فراتر از حد نُرمال آن باشد.
در سالیان گذشته تا به الان برنامه‌های زیادی برای مقابله با تاثیرات منفی تلفن همراه و کاهش این نوع از تاثیرات و جایگزین کردن آن با مطالعه و کتابخوانی، گذراندن بیشتر وقت با خانواده، انجام بازی‌های فیزیکی بیشتر، دور شدن از انزوا و گوشا گیری و افزایش تعامل، روابط اجتماعی و... انجام شده است، اما به نوعی میتوان کرونا را عاملی دانست که همه‌ی این برنامه‌ها و بسیاری دیگر از این قبیل را خنثی کند.
کرونا باعث محدودیت‌های بسیاری در جوامع شد، که یکی از این محدودیت‌ها، کاهش ارتباطات فیزیکی بود، ارتباطاتی که با توجه به ذات و طبع انسان‌ها باید همیشه صورت بگیرد، اما به خاطر ویروس کرونا، این ارتباطات فیزیکی جای خود را به ارتباطات مجازی داد به گونه‌ای که حجم استفاده از اینترنت، فضای مجازی، شبکه‌های اجتماعی، پیامک‌ها، تماس‌های تلفنی و... نیز افزایش چشمگیری داشته است.
این مسئله میتواند زنگ خطری برای تصمیم‌گیران تربیتی کشور باشد چرا که یک بیماری تمامی نقشه‌هایی که برای مقابله با تاثیرات منفی تکلنولوژی‌های نوپدید چیده شده بود را منتفی کرد که قطعا نمیتوان از تاثیرات فاجعه‌بار چیره شدن تلفن‌های همراه بر زندگی جوانان و نوجوانان امروزی چشم پوشید.
آسیب‌های روحی و روانی، اختلالات عصبی، ناهنجاری‌های رفتاری، آسیب‌های جسمی و حرکتی، معضلات فرهنگی، شکاف نسلی، تغییر ارزش‌ها، نگرش‌ها و... میتواند از جمله‌ی آسیب‌هایی باشد که در اثر استفاده‌ی طولانی مدت از تلفن‌های همراه به قشر کودک، نوجوان و جوان در آینده وارد شود.
وجود جمعیتی که در آینده دارای مشکلات عدیده‌ای باشد مطلوب هیچ حکومت و حکمرانی بوده و تصمیم گیران همه‌ی کشورها از تمامی ظرفیت‌های خود برای مقابله با این آسیب‌ها استفاده می‌کنند؛ از هم اکنون صدای زنگ‌های هشدار ایجاد اینگونه از آسیب‌ها و ناهنجاری‌ها در کشور توسط کرونا به صدا در آمده که میطلبد کارها و فعالیت‌های پیشگیرانه‌ای، دوچندان نسبت به سال‌های گذشته انجام شود تا قشر‌های آسیب پذیر جمعیت کشور از خطر به دور باشند.