پایگاه خبری تحلیلی خطوط: این روزها همه صدایشان درآمده و رضا عنایتی را سیبل قرار داده‌اند. یکی مثل محمد مایلی‌کهن هم پیدا می‌شود که یک پله بالاتر رفته و یقه کسی که مدعی است عنایتی را انتخاب کرد، می‌گیرد!
کیست که در این فوتبال نداند محمد مایلی‌کهن رابطه خوبی با امیر قلعه‌نویی ندارد. پس حتی اگر انتقاد درستی هم بکند آن را به حساب اختلافات شخصی می‌گذارند. شکی نیست که اصل انتقاد درست است ولی باید بالاتر از امیر قلعه‌نویی را سراغ گرفت!
این‌که سرمربی تیم امید با هماهنگی سرمربی تیم ملی انتخاب شده به ذات خود کار بدی نیست. همه دنیا برای یک‌دست شدن تیم‌ها سرمربیان رده‌های پایه خود را با مشورت سرمربی تیم اصلی انتخاب می‌کنند، چه در رده ملی و چه باشگاهی. اصلا مگر هدف از داشتن تیم‌های پایه چیست؟ این‌که بازیکنان در مسیر درست پرورش یابند و بتوانند به تیم بزرگسالان و اصلی برسند. خب اگر از اول با تاکتیک‌های نفر اول تیم اصلی رشد پیدا کنند که کارشان راحت‌تر است.
به نظر این انتقادات از عنایتی باعث می‌شود اصل ماجرا را گم کنیم! اصل ماجرا این بود که ما لیگ را فدای مدالی کردیم که هرگز نمی‌گیریم و تازه اگر بگیریم هم اصلا مهم نیست!
فوتبال ایران ۴ بار مدال طلای بازی‌های آسیایی را گرفته اما چه چیزی فردای این مدال بهتر از روز قبل شده است؟ آن‌قدر نوشتیم که این بازی‌ها برای میدان دادن به جوانان است نه نتیجه‌گیری که خسته شدیم! ما متاسفانه فلسفه مسابقات را نادیده می‌گیریم و نتیجه هم نمی‌گیریم.
البته که رضا عنایتی مقصر است. این‌که چرا پذیرفت به جای جوانان بازیکنان متوسط لیگ برتری را به او بدهند، اما فراموش نکنیم او هم به عنوان یک مربی دلش می‌خواست نتیجه بگیرد و کارنامه‌اش را بسازد. این ساختار غلط فوتبال ماست که افراد به همه چیز در آن تن می‌دهند تا فقط بر سر سفره بمانند. کسی که مقابل یک خواسته یک نفر بایستد، به راحتی حذف می‌شود و کسی سراغش را نخواهد گرفت...
اگر قرار است چیزی درست شود، اگر قرار است امثال عنایتی‌ها قربانی نشوند، باید ریشه و چرخه را درست کنیم. چرا باید لیگ به خاطر چنین تورنمنتی تعطیل شود؟ چرا باید سه بازیکن پرسپولیس را طی یک هفته ۲۴ ساعت در پرواز قرار دهیم؟ آن‌ها نه به درد تیم امید خوردند و نه به درد پرسپولیس و این از روز اول مشخص بود! کسی که این تصمیم را گرفت این‌کاره نیست، یقه او را بچسبیم!
و این‌که چشم فوتبال ما روشن! حالا دیگر به هنگ‌کنگ هم می‌بازیم و همین جوانان فردا در رده بزرگسالان هم یقه ما را خواهند گرفت چرا که دیگر از اسم ایران نمی‌ترسند و این بزرگترین لطمه بازی‌ها به ما بود...
