اما جالب اینجاست که بسیاری از برنامه‌های تبلیغاتی همین نامزدها در شهرهای مختلف از جمله تهران به عنوان پایتخت، در ورزشگاه‌ها برپا شد. ورزشگاه‌هایی که برای صحبت‌های سیاسی و وعده‌های بزرگ و کوچک نامزدها جا داشت، اما ورزش در میان صحبت‌های آنها جایی نداشت. ورزشی که در تمام این سال‌ها مهجور مانده و گاهی جورکش سیاسیون برای تزریق نشاط به جامعه بوده است. هر جایی هم که بن‌بستی وجود داشته، باز ورزش قربانی شده تا گزندی به جامعه و سیاسیون وارد نشود.
با این حال، سؤال مهم از نامزدهای ریاست جمهوری اینجاست که چه برنامه‌ای برای ورزش دارند؟ چرا هیچکدام از کارهای بنیادین برای ورزش سخنی به زبان نیاوردند؟ آن هم در حالی که ورزش کشور هم به لحاظ زیرساختی و هم به لحاظ ساختار پرورشی نیازمند توجه بیشتر است. اتفاقی که در سال‌های مختلف و دوره‌های مختلف رؤسای جمهور نیز رخ نداده و جز مواردی معدود یا گاهی دخالت سیاسی در ورزش، توجه چندانی به این مقوله مهم صورت نگرفته است.
در حالی که نامزدها در این روزها و در ورزشگاه‌ها مشغول برگزاری میتینگ‌های تبلیغاتی خود بودند، گفته می‌شود که ورزشگاه ۵۰ ساله آزادی در شروع لیگ آینده قادر به میزبانی دیدارهای استقلال و پرسپولیس نیست. ورزشگاهی که هنوز پس از ۵۰ سال تنها ورزشگاه استاندارد کشور برای برگزاری بازی‌های بزرگ است و در تمام این سال‌ها با وصله و پینه به حیات خود ادامه می‌دهد. با این حال هیچ برنامه و حتی وعده دل خوش کننده‌ای از سوی شش نامزد انتخابات ریاست جمهوری در مقوله ورزش به گوش نرسید.