به گزارش پایگاه خبری تحلیلی خطوط، دانش اقباشاوی، اظهار داشت: شاید دلیل این که سینمای ما ریشه در سینمای دفاع مقدس دارد، این است که سینما یک هنر- صنعت است و بخشی صنعتی و سخت‌افزاری آن خیلی جدی است.
وی افزود: به برکت سینمای دفاع مقدس بعد از انقلاب از همان اوایل دهه ۶۰ سینمای ایران با فیلم‌های جنگی و دفاع مقدسی در بخش‌های فنی اعم از فیلمبرداری، طراحی صحنه و لباس و جلوه‌های ویژه میدانی و بصری و صداگذاری به شکل سخت افزاری و حتی در بخش محتوا و شاعرانگی، دستاورد‌هایی داشت و یک نسل تکنسین و عناصر متخصص از دل فیلم‌های دفاع مقدس استخراج شد که به بدنه سینمای ملی ایران کوچ کردند.
اقباشاوی گفت: فیلم‌هایی با مقیاس بزرگ و با سختی ویژه در حوزه دفاع مقدس ساخته شد که در مسیر آزمون و خطای ساخت این آثار، کادر‌ها و متخصصانی تربیت شدند و ابزار‌هایی ابداع شد و یا احساس نیاز به آن‌ها پیدا و آورده و اندیشههایی تراوش شد که سینمای ایران را غنی‌تر، مستحکم‌تر و پایدارتر از لحاظ اجرایی کرد.
وی به این ضرب المثل هالیوودی که «فیلم را چه می‌سازد؟ پول و زمان» اشاره کرد و افزود: نقطه ضعف سینمای ما این است که زیاد آن را در زمان حاضر جدی نمی‌گیریم و در یکی دو دهه قبل‌تر در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ و حتی تا اواسط دهه ۸۰ سینما را جدی می‌گرفتیم و سرمایه گذاری می‌کردیم و محصول و نه پروژه را سفره خودمان می‌دانستیم.
اقباشاوی گفت: فیلمسازان در این دوران سعی می‌کردند فیلم را با دقت، حساسیت و مهارت از راه‌های سخت آن بسازند تا تماشاگر‌ها استقبال کنند و بتواند چرخ تولید ادامه پیدا کند./ ایرنا