به گزارش پایگاه خبری تحلیلی خطوط، حامد خراسانی، پژوهشگر میراث فرهنگی در یادداشتی کوتاه نوشت: بهبود کیفیت زندگی در یک جامعه با رشد و توسعه آن ارتباطی مستقیم دارد، تا جایی که در يك تقسيم بندي كشورها را به توسعه يافته و يا توسعه نيافته تقسيم مي‌كنند. توسعه می‌تواند در ابعاد اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، علمی، سیاسی و... باشد. اما با توجه به این که هیچ ایده آلی برای رشد و توسعه وجود ندارد و همیشه آرمانی والاتر را می اندیشیم؛ آیا هر توسعه‌ای مطلوب است؟
توسعه همواره با تغییراتی همراه است. این تغییرات با خود مشکلات و ناهنجاری هایی را به همراه دارد که ناشی از حق طلبی و آزادی خواهی انسان برای زندگی مطلوب می باشد. استفاده بی رویه منابع طبیعی، کاهش سطح جنگلها، آلودگی هوا و محیط زیست، افزایش فقر و مرگ و میر، افزایش بیکاری و ... از تبعات این توسعه یافتگی‌ها می باشد.
برای جلوگیری از مشکلات گذشته «توسعه پایدار» و «آمایش سرزمین» مطرح گردیده است. تا حیات نسل‌های آتی بشر و موجودات زنده تضمین گردد.
توسعه پایدار شامل اداره و بهره برداری صحیح از منابع طبیعی، منابع مالی و نیروی انسانی برای نیل به الگوی مصرف مطلوب همراه با بکارگیری امکانات فنی و ساختار و تشکیلات مناسب برای رفع نیاز نسل های امروز و بطورمستمر و قابل رضایت می‌شود.
آمایش سرزمین که در سطح ملی مورد استفاده قرار می‌گیرد، استفاده و بکارگيري قابليت‌ها، ظرفيت‌ها و مزیت‌هاي هر منطقه را شامل می‌شود. تا محیط جغرافیایی و منابع طبیعی آن منطقه با توجه به ظرفیت‌های موجود مورد بهره برداری قرار گیرد.