به گزارش پایگاه خبری تحلیلی خطوط، هر شخصی به‌عنوان یک سرمایه‌گذار یا یک تریدر در بخش ارزهای دیجیتال باید با انواع دسته‌بندی ارزهای دیجیتال آشنایی کامل را داشته باشید و بداند از لحاظ فاندامنتالی و از لحاظ بنیادی این ارز‌ها برای چه چیزی به وجود آمده‌اند و جزو کدام دسته از ارزهای دیجیتال قرار می‌گیرند.
همانطور که گفته شده، ترجمه واژه ارزهای دیجیتال یا کریپتوکارنسی یا رمزارزها یا اطلاق آن به همه این ارزهای دیجیتال که بیش از ۵ هزار ارز دیجیتال داریم، کار درستی نیست، این‌ها دسته‌بندی‌های خاص خودشان را دارند و به‌صورت کلی ما این‌ها را باید به‌عنوان کریپتو اسِت (Cryptoassets) بشناسیم و به‌عنوان دارایی‌های رمزنگاری شده یا دارایی‌های دیجیتال باید این‌ها را بشناسیم.
دسته اول؛ کریپتوکارنسی‌ها؛ مانند بیتکوین
دسته اول کریپتو اسِت‌ها، همان کریپتوکارنسی‌ها هستند یا چیز‌هایی که برای ابزار‌های دریافت و پرداخت به وجود آمده‌اند، یعنی این ارز‌ها به وجود آمده‌اند که برای دریافت و پرداخت روزانه ما به‌طور مثال خرید یک آب معدنی یا خرید یک خودکار، یا یک گوشی موبایل یا یک لپ‌تاپ خریدن و ... استفاده شوند و در کار‌های روزانه و روزمره ما بتوانند به‌عنوان پول و به‌عنوان ارز و به‌عنوان یک ابزاری که برای دریافت و پرداخت استفاده می‌شود، بتوانیم از آن‌ها استفاده کنیم.
به‌طور مثال بیتکوین یا لایت‌کوین، این‌ها آمده‌اند که به‌عنوان ابزار دریافت و پرداخت باشند و برای مثال مانند یک ارز و مانند یک کارنسی از آن‌ها استفاده بشود که البته بیتکوین ابزار دریافت و پرداخت خوبی نمی‌تواند باشد، به علت اینکه تعداد تراکنش‌هایی که در این شبکه ثبت می‌شود، در هر ثانیه بسیار پایین است و اصلاً نمی‌تواند ابزار دریافت و پرداخت خوبی باشد؛ اما به‌عنوان یک دارایی دیجیتال و برای نگهداری و برای یک پایه پولی بودن ابزار بسیار مناسبی است. اما کریپتوکارنسی‌هایی هستاند که سرعت‌شان بسیار بالاتر از بیتکوین است و اصطلاحاً تی‌پی‌اس آن‌ها یا تراکنش بر ثانیه (Transactions per second) آن‌ها می‌تواند بالاتر باشد و برای دریافت و پرداخت روزانه می‌توانند بسیار جذاب و عالی باشند.
دسته دوم؛ پرایوِسی کوین‌ها مانند زی‌کَش یا مونرو
بنابراین دسته اول کریپتوکارنسی‌ها هستند، دسته دوم ارزهای دیجیتالی هستند که برای حریم خصوصی به وجود آمده‌اند یا ارزهای دیجیتالی که به نام پرایوِسی کوین (Privacy Coin) این‌ها را در دنیا می‌شناسند. همانطور که می‌دانید بیتکوین و لایت‌کوین و سایر ارزهای دیجیتال ناشناس نیستند، یک اشتباه بزرگی که این روز‌ها خیلی هم متداول شده و همه مردم عادی این اشتباه را دارند، این است که فکر می‌کنند که با استفاده از ارزهای دیجیتال میتوان تحریم‌ها را دور زد و پول‌های بزرگ را جابه‌جا کرد و ...؛ اما چنین اتفاقی نمی‌تواند رخ بدهد. در واقع آن بحث ناشناس‌بودن ارزهای دیجیتال هم درست نیست و در واقع ناشناس نیستند بلکه شبه ناشناس هستند.
اما دسته‌ای از ارزهای دیجیتال هستند که پرایوِسی کوین‌ها یا ارز‌هایی که برای حریم خصوصی هستند، این‌ها قابلیت‌هایی دارند که می‌توانند از آن‌ها به‌عنوان یک ارز ناشناس استفاده کرد و هیچکس نتواند آن‌ها را رهگیری کند و هیچکس نتواند ببیند از چه حسابی به چه حسابی منتقل شده‌اند، ارز‌هایی که در این دسته پرایوسی کوین می‌توانیم نام ببریم و جزو پرایوسی کوین‌ها دسته‌بندی کنیم میتوان به زی‌کَش یا زدکش و همچنین مونرو اشاره کرد که این‌ها ابزار‌هایی دارند که حتی در دارک‌وب هم میتوان از آن‌ها استفاده کرد و خیلی از خلافکاران ترجیح می‌دهند که از این دو تا ارز برای مبادلات مالی خودشان استفاده کنند.
دسته سوم؛ رمزارز‌های خدمت‌دهنده مانند اتریوم
دسته سوم ارزهای دیجیتال می‌توانند ارز‌هایی باشند که به وجود آمده‌اند برای اینکه یک خدمتی به جامعه بکنند و یک کاری را انجام دهند که این‌ها یک «کوین از اِ سرویس» Coin as a Service (رمزارز‌های خدمت‌دهنده) هستند یا ترجه فارسی آن سکه‌هایی هستند که برای خدمت به وجود آمده‌اند؛ یعنی ارز به‌عنوان خدمت از آن‌ها یاد می‌شود. به‌طور مثال بیتکوین به وجود آمده است که سیستم بانکداری دنیا را دگرگون کند و ابزاری برای دریافت و پرداخت باشد و جزو کریپتوکارنسی‌ها قرار می‌گیرد؛ ولی اتریوم به وجود آمده است که کامپیوتر دنیا باشد، آمده است که بستری برای قرارداد‌های هوشمند باشد، بستری باشد برای تمام اتفاقاتی که می‌تواند در دنیا بیفتد و آن‌ها را روی بستر اتریوم بیاورند و بتوانند روی آن پیاده‌سازی کنند. کمااینکه می‌بینید بیشتر از ۹۵ درصد توکن‌هایی که ارزهای دیجیتال هستند و در مارکت هستند، روی بستر ERC ۲۰ یا روی بستر اتریوم پیاده‌سازی شده‌اند و اتریوم نیانده که اصلاً ابزار دریافت و پرداخت باشد، رسالت اتریوم چیز دیگری است. آمده است که کامپیوتر دنیا باشد، بنابراین دسته سوم رمزارز‌های خدمت‌دهنده (کوین از اِ سرویس‌ها) هستند و بهترین مثالی که بتوانیم از دسته سوم بزنیم، اتریوم است تا تی آر ایکس (TRX) است.
دسته چهارم؛ استیبل کوین‌ها مانند یو اس دی تی یا تتر
دسته چهارم ارزهای دیجیتال ارز‌هایی هستند که یک پشتوانه‌ای دارند و اصطلاحاً یک پشتوانه ثابتی دارند. این پشتوانه می‌تواند یک سپرده بانکی باشد یا می‌تواند پول یک کشوری باشد یا میتوان طلا باشد یا هر چیزی دیگری می‌تواند پشتوانه آن‌ها باشد و ارزهای باثبات یا اصطلاحاً استیبل کوین (stablecoin) هستند که برای مبادلاتی که نمی‌خواهند نوسان داشته باشند، می‌توانند بسیار جالب و جذاب باشند و بدون کارمزد، بدون معطلی و بدون دردسر‌ها و دغدغه‌های سیستم‌های انتقال پول مانند سوئیفت و ... و انواع و اقسام سیستم‌های انتقال پولی که در دنیا وجود دارد که بعضاً کارمزد‌های زیادی دارند و یا دردسر‌های زیادی دارند و یا بعضاً بسیار زمان‌بر هستند یا طول می‌کشند، شما میتوانید با چند کلیک ساده میلیون‌ها دلار را با کارمزد مثلاً سه دلار یا پنج دلار در کمتر از ۱۰ یا ۲۰ دقیقه جابه‌جا کنید و پول به حساب فردی که می‌خواهید، بنشیند و بسیار امن، بسیار سریع و بسیار قابل پیگیری است و به هیچ عنوان این قابلیت را ندارد که بتوان روی آن تقلبی کرد.
این پرایوِسی کوین‌ها به وجود آمده‌اند که ابزار‌های دریافت و پرداختی برای مبادلات بین‌المللی باشند که می‌توانیم یو اس دی تی (USDT) یا تتر را مثال بزنیم که هر تتر پشتوانه یک دلار دارد و در بازار‌های ارزهای دیجیتال نوسانی ندارد و معمولاً خرید و فروش‌ها هم در بازار ایران با تتر انجام می‌شود یعنی شما تتر را از صرافی می‌خرید و تتر را می‌برید در صرافی لِول بعدی خودتان و هر ارزی را که بخواهید مانند بیتکوین یا اتریوم و ... را میتوانید تهیه کنید.
دسته پنجم؛ توکن‌های سودمند مانند آیوتا
دسته بعدی ارزهای دیجیتال، یوتیلیتی توکن‌ها یا توکن‌های سودمند یا Utility Tokens هستند یا توکن‌هایی هستند که برای کاربرد‌های خاص به وجود آمده‌اند، این توکن‌ها هرکدام به وجود آمده‌اند که یک کاری را در دنیا انجام بدهند، یک دردی را از دنیا دوا کنند، به‌طور مثال پروژه آیوتا یا ارز دیجیتال IOTA که روی بستر اینترنت اشیا قرار است کار کند و ارزهای دیجیتال این‌ها مانند یک بلیت سینما فقط در همان سینما اعتبار دارند و در جای دیگه اعتبار ندارند.
این ارزهای دیجیتال اعتبار کلی در بقیه سیستم‌ها ندارند و فقط قرار است در همان سیستم خودشان ابزار دریافت و پرداخت باشند و ابزار جایزه باشند و بلیت ورود به جایی باشند که به این‌ها یوتیلیتی توکن (Utility Token) می‌گویند.
دسته ششم؛ سِکیوریتی توکن‌ها یا توکن‌های اوراق بهادار
دسته ششم ارزهای دیجیتال سِکیوریتی توکن‌ها، یا توکن اوراق بهادار (Security Tokens) هستند یا ارز‌هایی که می‌توانیم به‌عنوان اوراق بهادار از آن‌ها نام بببریم که آن‌ها سهامی هستند از شرکت‌های مختلف و هنوز خیلی جا نیفتاده‌اند و کم کم رویکرد به سمت آن‌ها مثبت می‌شود و سِکیوریتی توکن‌ها دارند کم کم جای پای خودشان را سفت می‌کنند و به دنیا عرضه می‌شوند و ما یک چیزی داریم در بستر ارزهای دیجیتال به عنوان ICO که به عنوان اینیشیال کوین آفرینگ یا عرضه اولیه سکه (Initial Coin Offering) می‌شناسیم که همان پیش عرضه ارزهای دیجیتال است و در خصوص سکیوریتی توکن‌های یک موضوعی داریم به‌عنوان STO یا همان سکیوریتی توکن آفرینگ که همان عرضه توکن اوراق بهادار Security Token Offerings (STO است که به نوعی پیش‌عرضه و پیش‌فروش این اوراق بهادار است.
بنابراین ۶ دسته کلی ارزهای دیجیتال را با آن‌ها آشنا شده‌ایم، بخش نخست کریپتوکارنسی‌ها بودند که ابزار دریافت و پرداخت هستند مانند بیتکوین، مانند لایت کوین؛ دسته بعدی پرایوسی کوین‌ها هستند، ارز‌هایی هستند که برای ناشناس بودن آمده‌اند مانند زد کش یا مونرو؛ دسته بعدی کوین از اِ سرویس‌ها هستند و ارز‌هایی هستند که به‌عنوان یک خدمت آمده‌اند، مانند اتریوم یا تی‌آر ایکس؛ دسته چهارم استیبل‌کوین‌ها یا همان کوین‌های باثبات مانند تتر، مثل یو اس دی سی که این‌ها پشتوانه یک دلار آمریکا دارند و دسته پنجم یوتیلیتی توکن‌ها هستد که ابزار‌هایی هستند برای کاربرد‌های خاص و ارز‌هایی برای کاربرد‌های خاص هستند و دسته ششم اس‌تی او‌ها یا یا سِکیوریتی توکن‌ها یا همان اوراق بهادار هستند که روی سیستم ارزهای دیجیتال پیاده‌سازی شده‌اند.
برای خرید و فروش کردن ارزهای دیجیتال خیلی مهم است که بسکِت یا سبدی که جمع می‌کنیم، ترکیبی از این ارز‌ها باشد که هرکدام ریسک مختلفی دارد و هرکدام برای کار مختلفی به دنیا آمده‌اند و واجب است که بدانیم که از هرکدام از این دسته‌ها چه مقدار باید در سبد سرمایه‌گذاری خودمان داشته باشیم و کدام‌ها می‌توانند احتمالاً به ما سود‌های بیشتری برسانند.
گزارش از: مجتبی آزادیان
