پایگاه خبری تحلیلی خطوط: اکتشاف و استخراج معادن جدید در محدوده هایی را چند صباحیست به بهانه افزایش سرمایه های ملی سرلوحه اهداف کاری خود قرارداده اند و با تیتر «پروژه ملی» آن را پر رنگ و لعاب نمایش می‌دهند.گذشته از آنکه پشت نمایش «پروژه ملی»، منافع شخصی و بعضاً گروهی نهفته است، اما باید به صراحت گفت انجام اکتشافات جدید جزء وظایف راهبردی و قطعی یک وطن پرست ایرانی می‌باشد ولی نه اینکه گوشت معادن را ما مصرف کنیم و استخوانش را برای نسل‌های بعد بگذاریم!مگر نه آنکه دیگران کاشتند ما درو کردیم پس ما نیز باید به این اصل پایبند باشیم و از این ثروت‌ها برای فرزندانمان اندک سرمایه ای باقی بگذاریم.شنیده ها حاکی از این است که کارخانه آلومینای ایران در شهرستان جاجرم که بدلیل عجز و ناتوانی متخصصان خسته و بی انگیزه که قادر به پر عیار سازی منابع بوکسیت منطقه خراسان شمالی نیستند و خوشبختانه ذخیره آن نیز بالغ بر چند صد میلیون تن می‌باشد چشم طمع به معدن تاش در شاهرود دوخته اند که تجربه استخراج و تخریب منابع طبیعی آن را در کارنامه خود داشته و فعلا تعطیل بوده و تقاضای بازگشایی آن را به کمیسیون اصل نود مجلس برده اند.
اما از انجا که ما به اینده کشور و فرزندانمان اهمیت نمی‌دهیم و راحت طلب می‌باشیم منابعی که در بیخ گوشمان باعث معضل محیط زیستی شده(بیش از 20 سال) و حاوی ذخیره ای بالغ بر 3 میلیون تن پودر آلومینا ( محصول 12 سال کارخانه آلومینای جاجرم) بوده را در پشت پرده ناتوانی‌ها و بعضاً راحت طلبی خود مخفی کرده ایم ، اری 20 میلیون تن سد باطله ای که 3 میلیون تن ماده هدف اکسید آلومینیوم و تا مرحله استحصال 2 پله فاصله دارد و این ذخیره پتانسیلی بالقوه و به غیر از ذخیره چند صد میلیون تنی بوکسیت منطقه می‌باشد که برای استحصال عنصر هدف در ان (پودر آلومینا)باید حداقل 5 پله را طی طریق نمود‌لذا برای نجات کشور از این همه بی توجهی عزمی جدی و جهادی را می‌طلبد که مدیران ایمیدرو ، نمایندگان مردمی منطقه خراسان شمالی ، متخصصان و نخبگان کشور این سرمایه های بالقوه را به چرخه تولید بازگردانند، نه اینکه یک زخم جدید بر تن رنجور این مرز وبوم وارد آوریم.
محسن راضی، کارشناس متالوژی و فرایند تولید