به گزارش پایگاه خبری تحلیلی خطوط؛ بسیاری از مردم جهان و حتی برخی از ایرانی‌ها یک روز تصمیم می‌گیرند که خانه و زندگی‌شان را به‌امید رسیدن به آرزو‌های خود در آن طرف آب‌ها، ر‌ها کنند. جدا از بلایایی مثل جنگ که باعث آواره شدن عده‌ای از مردم جهان شده، خیلی از مهاجران به دلیل نداشتن پول کافی، عدم مهارت و تحصیلات یا شاید شرایط خاص، بهترین روش خروج از کشور را پناهندگی در کشور دیگری می‌دانند. این تصور در حالی در اذهان مردم تبدیل به یک باور شده که خیلی از آن‌ها از سرنوشت تلخی که در انتظارشان است خبر ندارند.
پناهندگی در دوران کرونا وحشتناک بود
در اوایل دوران کرونا، آتش سوزی در کمپ پناهندگان موریا یونان تقریباً ۱۲ هزار نفر از جمله یاسر اکبری هجده ساله پناهنده افغان، والدینش و سه خواهر و برادر کوچکترش را بی‌خانمان کرد. این حادثه چالش‌های بی‌شماری را که پناهندگان برای یافتن اسکان امن با آن روبرو هستند برای بسیاری از مردم جهان آشکار کرد.
ساکنان کمپ موریا تا پیش از این آتش سوزی نیز در مقایسه با سایر ساکنان کشور یونان در محله‌ای غیربهداشتی و بدون رعایت پروتکل‌های بهداشتی زندگی می‌کردند. بسیاری از کارشناسان معتقدند که چنین کمپ‌هایی، انبار‌های باروت برای بیماری‌های عفونی مانند کووید-۱۹ بودند. موارد تأیید شده ویروس کرونا در میان پناهجویان در همان زمان نیز افزایش یافته بود.
تا پیش از جنگ اوکراین تقریباً 79 و نیم میلیون نفر در سراسر جهان به اجبار آواره شده بودند، تعداد بی‌سابقه‌ای که ناشی از آسیب‌های پیش از همه‌گیری کرونا، مانند جنگ، تغییرات آب‌وهوایی و شکست دولت‌هایشان بود. اما در یک پیچ و تاب بی‌رحمانه، کسانی که از قبل برای جان خود فرار کرده بودند حالا با شیوع ویروس کرونا در یک تهدید جدید و عملاً اجتناب ناپذیر گرفتار شدند. اما از آن طرفق ماجرا اکنون، ترس از شیوع ویروس کرونا توسط پناهندگان، بهانه‌ای را برای کشور‌ها فراهم کرده است تا مرز‌هایشان را به روی آن‌ها ببندند.
چه کشور‌هایی مرز‌های خود را به روی مهاجران بستند؟
در ماه‌آوریل، ارتش مالزی برای توجیه دور زدن حدود دویست پناهجوی روهینگیا، به این بیماری همه گیر اشاره کرد. در همان ماه، ایتالیا و مالت بنادر خود را به روی قایق‌های حامل مهاجران و پناهجویان به دلیل نگرانی در مورد آلودگی به ویروس کرونا بستند. کشور‌های دیگر تعداد اسکان مجدد پناهندگان را کاهش دادند و سازمان بین‌المللی مهاجرت و کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل به طور موقت سفر اسکان پناهندگان را به حالت تعلیق درآورد. چنین اقدامات مرتبط با بیماری همه گیر، بسیاری از افراد آواره را در جایی که بودند تحت تأثیر قرار داد.
بسیاری از کارشناسان معتقدند که کمپ های پناهندگان، انبار‌های باروت برای بیماری‌های عفونی مانند کووید-۱۹ بودند. موارد تأیید شده ویروس کرونا در میان پناهجویان در همان زمان نیز افزایش یافته بود. تا پیش از جنگ اوکراین تقریباً 79 و نیم میلیون نفر در سراسر جهان به اجبار آواره شده بودند، تعداد بی‌سابقه‌ای که ناشی از آسیب‌های پیش از همه‌گیری کرونا، مانند جنگ، تغییرات آب‌وهوایی و شکست دولت‌هایشان بود.
این بیماری همه گیر سایر اشکال مهاجرت جهانی را نیز با پیامد‌های گسترده و غالباً محسوس تحت تأثیر قرار داد.. مهاجران مسلمان در فرانسه و ایتالیا نتوانستند اجساد عزیزانشان را به کشورشان بفرستند. و بسیاری از ۱۶۴ میلیون کارگر مهاجر جهان - از هند، تایلند، و جا‌های دیگر - پس از از دست دادن شغل خود در خارج از کشور به دلیل پیامد‌های اقتصادی همه گیر، مجبور به بازگشت به خانه یا اخراج شدند.حالا بعداز جنگ اوکراین و آواره شدن مردم این سرزمین، ملی‌گرایی و احساسات ضد مهاجرتی افزایش یافته است. با این حال تا زمانی که بیماری همه گیر وجود دارد، راه‌اندازی مجدد جنبش جهانی در خصوص حمایت از پناهندگان آسان نخواهد بود. تنها معجزه‌ای که بشر در انتظار آن است توزیع جهانی واکسن کووید-۱۹ خواهد بود، اما برای رسیدن به این شرایط مسیر طولانی و پر دست‌اندازی پیش رو خواهد بود.
چه چیزی در سال پیش رو انتظار می‌رود؟
با همه این‌ها مهاجرت علیرغم بیماری همه گیر همچنان هم در جهان حال انجام است. هرچند که ورود مهاجران از طریق دریا و زمین به کشور‌های مدیترانه در ماه‌های ابتدایی همه‌گیری در مقایسه با سال ۲۰۱۹ کاهش یافت، اما کم کم و با گذشت زمان، ظاهراً مهاجرت دوباره افزایش یافته است. روند مشابهی نیز در دستگیری مهاجران در امتداد مرز جنوب غربی ایالات متحده رخ داده است.
جالب اینجاست که تعداد مهاجرانی که به جزایر قناری رسیده‌اند در سال جاری ۷۰۰ درصد افزایش یافته است و منابع اضطراری و مسکن محلی را در بحبوحه همه‌گیری تحت فشار قرار داده است.
در این میان، کارشناسان توافق دارند که هماهنگی بین‌المللی برای اطمینان از ادامه اتصال جهان، از طریق این بحران و بحران‌های آتی، مورد نیاز است.