به گزارش پایگاه خبری تحلیلی خطوط، ۴۵ سال پیش تیم ملی ایران به افتخار جشن ۷۵ سالگی باشگاه رئال مادرید، با عزت و احترام به یک تورنمنت چهارجانبه در سانتیاگو برنابئو دعوت شد و با تیم ملی آرژانتین یک بر یک مساوی کرد. سال بعدش هم در فرانسه اردو زدیم و با تیم ملی این کشور بازی کردیم.
امروز اما می‌گویند کانادا اگر ویزا بدهد، تاریخش فقط تا ۲۴ ساعت بعد از بازی اعتبار دارد. هزار تا «نه» شنیده‌ایم و حالا این «بله»ای که از همه آنها تلخ‌تر است.
یادش به خیر قدیم‌ها؛ زمانی فقط نیمه دوم سال وارونگی داشتیم، اما حالا الحمدلله آلودگی چهار فصل شده و در هفته بیست و نهم ۶ مسابقه لیگ برتر را لغو کرده است. هفته‌ای یک روز «خاک‌شش» مردم پر می‌شود و تنها هنر مسئولان هم تعطیل کردن مسابقات و مدارس و ادارات است. کارگر روزمزد و بقال و چقال اما همین تعطیلی را هم ندارند، وگرنه به نان شب‌شان محتاج خواهند شد.
قدیم‌ها اینطور مواقع دعا می‌کردند باد بیاید، حالا اما خود باد، اصل مصیبت است. می‌گویند این نفس‌تنگی، سوغات همسایه‌های مهربان است و قاعدتا رفع و رجوعش نیاز به «دیپلماسی» و روابط بین‌الملل دارد. خب هیچی؛ زنده‌باد مرگ زودرس.
یادش به خیر قدیم‌ها؛ تا عربستان می‌گفت «بازی در زمین بی‌طرف» به غیرت‌مان برمی‌خورد و رگ گردنی می‌شدیم. حالا اما همه میزبانی‌های ملی و باشگاهی را از ما می‌گیرند و مجبورمان می‌کنند به طور یکطرفه در خاک عربستان بازی کنیم، جیک‌مان هم در نمی‌آید. پرسپولیس و استقلال را از آسیا بیرون کردند، ظرف دو روز داغ‌مان سرد شد. همین هفته قبل اسم همه کمک‌داورهای ایرانی را از جام ملت‌های آسیا خط زدند و گفتند «شما تجربه وی‌ای‌آر ندارید»، به هیچ‌کس بر نخورد.
هر زمان یک کاروان ورزشی راهی فرنگ می‌شد می‌پرسیدیم با چند مدال برمی‌گردند؟ حالا اما سوال‌مان این است که اصلا چند نفر برمی‌گردند؟ روزگاری به آبادان می‌گفتند عروس خاور میانه... آخ آبادان، آخ خرمشهر. تا صدایت در می‌آید یک عده انگ می‌زنند که سیاه‌نمایی است، سیاسی‌کاری است. نه، نیست. آدم‌های عادی هم دوست دارند کشورشان سربلند باشد، عزیز شمرده شود، مردمش آب سالم برای نوشیدن، غذای سالم برای خوردن و هوای سالم برای نفس کشیدن داشته باشند. بناهایش محکم، مزارعش سرسبز و رودهایش خروشان باشد.
عزت ایرانی را با هیچ چیز در دنیا عوض نمی‌کنیم چون شایسته بهترین اتفاقات هستیم. همه عشق ایران خواهیم ماند و اجازه نخواهیم داد پای اجنبی به خاک پاکمان باز شود ولی باید به اجنبی‌ها یاد دهیم که باید مقابل نام ایران زانو بزنند چون سراسر این گیتی عزت و افتخار است و شهدایی در جنگ تحمیلی تقدیم انقلاب کرد که نظیر آنها در هیچ مرز و بومی وجود ندارند. آنهایی که درس غیرت و آزادگی دادند و در نسل جدید هم شاهد هستیم برای اجرای سرود «سلام فرمانده» چگونه دهه هشتاد و نودی‌ها می‌شتابند.