روز کتاب و کتابخوانی
و درگذشت علامه طباطبایی
۲۴ آبان ماه در کشور ما روز کتاب، کتابدار و کتابخوانی و از ۲۴ آبان تا ۲ آذر به عنوان هفته کتاب نامگذاری شده است.
بی گمان آنان که گام های بلندی در پیشرفت های گوناگون برداشته اند، هرگز با کتاب و کتابخوانی بیگانه نبوده اند. به گفته کارشناسان تعلیم و تربیت، علاقه به کتاب و کتابخوانی، باید از کودکی به وجود آید. بنابراین بزرگ ترها همچنان که خود مطالعه می کنند، لازم است آثار کودکانه مناسبی را انتخاب و در فرصت های مطلوب، برای کودکانشان بخوانند. این کار باعث می شود کودک، دوستدار کتاب و علاقه مند به کتاب خوانی پرورش یابد و این عشق و علاقه، به تدریج در وجودش نهادینه شود.
جالب اینکه روز 24 آبان ماه، مقارن است با روز درگذشت علامه طباطبایی، یکی از بزرگترین مفسران قران کریم.
سید محمدحسین طباطبایی، معروف به علامه طباطبایی، عارفی روحانی، فیلسوف، مفسر قران و از مدرسان حوزه علمیه قم بود که از شاگردان وی می‌توان به علامه مرتضی مطهری، آیت الله سید محمد بهشتی، آیت الله سیدعلی خامنه ای رهبر معظم انقلاب و تعدادی دیگر از علمای عظام اشاره کرد. تفسیر المیزان، نهایةالحکمه، شیعه در اسلام و اصول فلسفه و روش رئالیسم از آثار علامه طباطبایی است.
اهمیت فعالیت های علامه محمدحسین طباطبایی، به جهت زنده کردن حکمت و فلسفه و تفسیر در حوزه‌های تشیع، بعد از دوره صفویان بوده است.
علامه طباطبایی دو اثر شاخص دارد، که بیشتر از سایر آثار وی مورد توجه قرار گرفته‌اند:
نخست تفسیر المیزان که در ۲۰ جلد و طی ۲۰ سال به زبان عربی تألیف شده است.
اثر مهم دیگر او، اصول فلسفه و روش رئالیسم است. این کتاب شامل ۱۴ مقاله فلسفی است، که طی دهه‌های ۱۳۲۰ و ۱۳۳۰ تألیف شده و توسط علامه مرتضی مطهری و با رویکرد فلسفه تطبیقی، شرح داده شده است.
از علامه طباطبایی اشعاری عرفانی باقی مانده که مشهورترین شعر وی غزل «کیش مهر» است:
همی گویم و گفته‌ام بارها بود کیش من مهر دلدارها
پرستش به مستیست در کیش مهر برونند زین حلقه هشیارها
به شادی و آسایش و خواب و خور ندارند کاری دلافگارها
بجز اشک چشم و بجز داغ دل نباشد به دستِ گرفتارها
کشیدند در کوی دلدادگان میان دل و کام دیوارها
چه فرهادها مرده در کوه‌ها چه حلاج‌ها رفته بر دارها
چه دارد جهان جز دل و مهر یار مگر توده‌هایی ز پندارها
ولی رادمردان و وارستگان نیازند هرگز به مردارها
مهین مهرورزان که آزاده‌اند بریدند از دام جان تارها
به خون خود آغشته و رسته‌اند چه گل‌های رنگین به جوبارها
بهاران که شاباش ریزد سپهر به دامان گلشن ز رگبارها
کشد رخت سبزه به هامون و دشت زند بارگه گل به گلزارها
نگارش دهد گلبن جویبار در آیینه آب رخسارها
رود شاخ گل دربر نیلوفر برقصد به صد ناز گلنارها
درد پرده غنچه را باد بام هزار آورد نغز گفتارها
به آوای نای و به آهنگ چنگ خروشد ز سرو و سمن تارها
به یاد خم ابروی گلرخان بکش جام در بزم می‌خوارها
گره را ز راز جهان باز کن که آسان کند باده دشوارها
جز افسون و افسانه نبود جهان که بسته‌است چشم خشایارها
به اندوه آینده خود را مباز که آینده خوابی‌ست چون پارها
فریب جهان را مخور زینهار که در پای این گل بود خارها
پیاپی بکش جام و سرگرم باش بهل گر بگیرند بیکارها
به اندوه آینده خود را مباز که آینده خوابی است چون پارها
/ انتهای پیام