به گزارش پایگاه خبری تحلیلی خطوط؛ ریچارد ویسبورد، روانشناس و مدرس ارشد معتقد است: «از میزان تنهایی در میان جوانان شگفتزده شدم. اگر به مطالعات دیگر روی سالمندان نگاه کنید، متوجه میشوید که میزان تنهایی آنها بالاست، اما به نظر نمیرسد به اندازه افراد جوان باشد.»به اذعان محققان ۶۳ درصد از جوانان علائم قابل توجهی از اضطراب و افسردگی، یاس، ناامیدی و همینطور ضعف جسمانی را تجربه کردهاند و این موضوع، نگرانکنندهای است. ویسبورد در این باره معتقد است: «این گروهیست که ما واقعا نگران آنها هستیم.»
ویسبورد میگوید: «نوجوانان و جوانان ممکن است در معرض خطر باشند، زیرا آنها نمیتوانند با افراد مهم زندگیشان ارتباط برقرار کنند. همچنین جوانان در مورد زندگی حرفهای، شخصی و روابط خود تصمیمات حیاتی میگیرند که میتواند استرس و احساس انزوا آنها را افزایش دهد.»
بنا بر گزارشات مراکز پژوهشی بین المللی بسیاری از جوانان که از تنهایی خود گزارش کردند نیز گفتند: «احساس میکنیم هیچکس به ما اهمیت نمیدهد.» بسیار مهم است که جوانان صمیمت خود را با افرادی که دوستشان دارند، حفظ کنند. سعی کنید آنها را از حال خود و کارهایی که در پیش دارید مطلع کنید و از آنها غافل نشوید. محبت کردن باعث میشود از زندگی عادی خود لذت بیشتری ببرید و دیگران را نیز تشویق به معاشرت و صلح دوستی کنید.
ویسبورد و تیمش استدلال میکنند که از بین بردن تنهایی مستلزم یک زیرساخت اجتماعی قوی است. آنها معتقدند تمام افرادی که در دنیا هستند در حال دستوپنجه نرم کردن با این ویروس ناشناختهاند و فاصله گذاری و دوری از اجتماع برای همه یکسان است. پس با انگیزه بخشیدن به خود و اطرافیانتان، انزوا را از خود دور کنید و صبور باشید.
برای کاهش بیشتر تنهایی، نویسندگان ایجاد کمپینهای ملی، ایالتی و محلی را توصیه میکنند که بر اهمیت حفظ پیوندهای اجتماعی تاثیرگذار است.
ویسبورد میگوید: «برای اینکه ننگ تنهایی از بین رود به آموزش عمومی نیاز داریم؛ که این آموزش سعی در کاهش شرم در جوانان شود، زیرا شرم میتواند جوانان را تخریب کند، همین مسئله باعث دوری آنها از موقعیتهای اجتماعی میشود و احساسات واقعی خود را به روشهایی پنهان میکنند.»
جوانان احساس می کنند هیچ فردی به آنان اهمیت نمی دهد
احساس تنهایی در سالمندان
طبق این گزارش، از آنجایی که سالمندان از بیماریهای قلبی، فشارخون، دیابت و... بیشتری نسبت به سایرین اقشار جامعه برخوردار هستند، تاکید زیادی بر قرنطینه بودن آنها وجود دارد. در این صورت، علاوه بر مشکلات جسمی، مشکلات روحی نظیر افسردگی، استرس و ناامیدی در این افراد به دلیل کهولت سن و ملاقات نداشتن با فرزندانشان نیز بالا گرفته است.
ویسبورد در سخن آخر خود میگوید: «در این دوران تا جایی که میتوانید ارتباطات خود را حفظ کنید و از حال خودتان به افرادی که دوستشان دارید بگویید. تا بتوانید افسردگی و افکار پوچ را از خودتان دور کنید.»