به گزارش پایگاه خبری تحلیلی خطوط، فدراسیون شطرنج پس از دوران متزلزلی که در سال ۹۹ به واسطه انتصاب سرپرست داشت، سرانجام در روز ۱۲ خرداد ۱۴۰۰ روی ثبات را به خود دید، یعنی همان روزی که حسن تامینی ریاست فدراسیون را بر عهده گرفت. در مجمع انتخاباتی و پس از آنکه رأی‌گیری به دور دوم کشیده شد، تامینی در رقابت با افشین داوری با ۲۶ رأی از ۴۱ رأی مأخوذه این مسئولیت را بر عهده گرفت.
به نظر می‌رسید با وجود غیر شطرنجی بودن تامینی، فدراسیون می‌تواند شرایط بهتری نسبت به یکی دو سال قبل از آن تجربه کند، اما این فقط یک خیال باطل بود؛ چرا که نه تنها اوضاع رو به رشد نرفت، بلکه یک عقبگرد نیز شکل گرفت.
بزرگترین رویداد شطرنج از خرداد سال قبل تاکنون، المپیاد جهانی بود که در نیمه اول مرداد ماه در هند برگزار شد. تیم‌های ملی شطرنج مردان و بانوان ایران با وجود مشکلات بزرگی که در مسیر اعزام آن‌ها وجود داشت (موضوع عدم تامین مالی هزینه‌های این سفر)، در نهایت راهی شهر چنای شدند و به ترتیب رتبه‌های ۲۶ و ۳۰ را کسب کردند.
این رتبه‌ها در حالی بدست آمد که ایران در دوره‌های قبلی این رویداد نتایج بهتری کسب کرده بود. در المپیاد سال ۲۰۱۸ که به میزبانی گرجستان برگزار شد، تیم مردان با میانگین ریتینگ ۲۵۹۹ و با وجود آنکه در جدول شماره ۲۳ را به خود اختصاص داده بود، موفق شد در مکان ۱۳ قرار بگیرد. همچنین تیم بانوان با میانگین ریتینگ ۲۲۷۰ و شماره ۲۸ در جدول مسابقات، در مکان ۱۴ ایستاد که رتبه‌ای قابل توجه بود.
در المپیاد جهانی ۲۰۱۶ به میزبانی باکو، تیم مردان با ریتینگ ۲۵۱۸ و شماره جدول ۴۶، در مکان ۱۶ جای گرفت و تیم بانوان هم با میانگین ریتینگ ۲۳۴۷ و شماره جدول ۱۳، به مقام ۱۱ دست یافت.
کسب این رتبه‌ها در شرایطی بود که تیم‌های ایران در مسابقات ۲۰۲۲ هند با شرایط بسیار خوبی مواجه بودند. تیم مردان میانگین ریتینگ ۲۶۳۶ و شماره جدول ۱۳ و تیم بانوان هم میانگین ۲۱۶۸ و شماره جدول ۳۸ داشتند، اما در نهایت رتبه‌های ضعیف‌تری نسبت به دوره‌های قبلی کسب کردند.
نتایج اخیر نشان می‌دهد که از سال گذشته تاکنون برنامه خاصی برای ارتقای فنی بازیکنان از سوی فدراسیون وجود نداشته که اگر وجود داشت، تیم ملی مردان این رتبه دور از انتظار را کسب نمی‌کرد.
نکته جالب اینجاست که مسئولان فدراسیون به جای واکاوی دلایل این عملکرد و صحبت پیرامون آن‌ها در رسانه‌ها، به دنبال بهانه هستند و سعی می‌کنند اذهان را به سمت مسائل دیگری سوق بدهند تا موضوع ناکامی در حاشیه قرار بگیرد.
شرایط اخیر در حالی رقم خورده که مسئولان فدراسیون عملاً شمشیر را از رو برای وزارت ورزش بسته‌اند و تیغ تیز انتقادات بابت وضعیتی که خودشان مجریان اصلی اجرای آن هستند را به سمت این نهاد دولتی نشانه گرفته‌اند. نمونه آخر این شرایط صحبت‌های نایب رئیس فدراسیون است که با لحنی طلبکارانه خطاب به نهاد اول ورزش کشور گفته «واقعاً وزارت ورزش خجالت نمی‌کشد که اینگونه با شطرنج برخورد می‌کند»؟ نکته مهم اینکه بیشتر مشکلات فدراسیون در گذشته، با افراد قبلی وزارت ورزش و مسئولان پیشین این نهاد بود، اما حالا که مشکلات در دوره کنونی وزارت ورزش نیز وجود دارد، به نظر می‌رسد که باید علت این ماجرا را در جای دیگری جستجو کرد.