به گزارش پایگاه خبری تحلیلی خطوط ؛ یوسفعلی میرشکاک در نشست نقد و بررسی کتاب «شمعدانی‌ها»- شامل گزیده رباعیات سال‌های ۱۳۸۳ تا ۱۳۹۹ میلاد عرفان‌پور- گفت که «انسان روزگار ما به دلیل وقت اندک و مشغله‌های زیاد، نه صبر و حوصله و نه وقتخواندن اشعار طولانی را ندارد- و بنابراین برای چنین انسانی رباعی بهترین قالب شعر در روزگار آینده خواهد بود».
شمعدانی‌ها
«شمعدانی‌ها» شامل گزیده رباعیات سال‌های ۱۳۸۳ تا ۱۳۹۹ میلاد عرفان‌پور، شاعر شیرازی است. یا به عبارت بهتر مجموعه‌ای شامل ۱۷۷ رباعی- که شاعر در سال‌های ۸۳ تا ۹۹ سروده و در کتاب‌های «از شرم برادرم»، «پاییز بهاری‌ست که عاشق شده است»، «پادشهر»، «جشن فراموشی‌ها»، «ناخوانده»، «از آخر مجلس»، «بی‌خبری‌ها»، «درباره تو»، «راهبندان»، «تماشایی» و «دوستش داشته باش» منتشر شده‌اند. این مجموعه را میلاد عرفان‌پور سروده- که دانشجوی دانشگاه امام صادق نیز هست و البته شهرتش را به خاطر سرودن در قالب‌های سنتی و بخصوص رباعی به دست آورده است. میلاد عرفان‌پور که تاکنون یک بار نامزد جایزه قلم زرین و برگزیده جشنواره شعر فجر بوده، در آئین نقد و به عبارت بهتر نشست نقد و بررسی کتاب «شمعدانی‌ها» مورد ستایش منتقد اصلی جلسه قرار گرفت- که یوسفعلی میرشکاک بود...
یوسفعلی میرشکاک درباره «شمعدانی‌ها»- که گزیده رباعیات سال‌های ۱۳۸۳ تا ۱۳۹۹ میلاد عرفان‌پور است- گفت: «رباعی در روزگار ما از ساحت رباعی خارج شده و هایکو و تقلبی شده، اما در این کتاب با رباعی‌هایی مواجه هستیم که مانا و ماندگار خواهد بود».
این شاعر یکی دیگر از ویژگی‌های رباعیات کتاب شمعدانی‌ها را بهره‌گیری از ایماژهای زیبا و روایت واژگون عنوان کرد. او با بیان اینکه در رباعی‌های عرفان‌پور با ایماژهای اغلب معطوف به معنا روبه‌رو هستیم، افزود: «رباعی‌های تصویری مانایی و جذابیت خاصی دارند».
میرشکاک یکی دیگر از خصوصیات رباعیات میلاد عرفان پور را ارتباط پیدا کردن عام و خاص با این اشعار دانست و گفت: «رباعیات شاعران معاصر دیگر، بیشتر برای خواص بود و عامه مردم فهمی از آن پیدا نکردند».
این پژوهشگر با بیان اینکه امروز نمی‌توان انتظار جریان‌سازی را در عرصه شعر داشت، گفت: «قالب اصلی شعر کهن فارسی ابتدا قصیده و سپس غزل بود ولی امروز با خلق شاهکارهایی از جمله در اشعار عرفان‌پور، رباعیات برای جامعه جاذبه‌دار شده‌اند و این قالب به زودی پرطرفدارترین میان شاعران و مخاطبان می‌شود».
میرشکاک که خود نیز شاعری کرده و برنده جایزه شعر فجر نیز بوده، با بیان این که «بسیاری رباعی گفتند، اما مانایی نداشت» گفت: «رباعی برخلاف دیگر قالب‌های اشعار، متعلق به شعر فارسی است و اعراب نتوانستند از آن بهره ببرند».
یوسفعلی میرشکاک در ادامه حرف اصلی این نشست را می‌زند: «اگر تمدن بشری مجالی برای ادامه داشته باشد، قالب اشعار در روزگار آینده رباعی خواهد بود، زیرا دیگر انسان امروزی مجالی مصراع طولانی ندارد. البته هر اندازه سرودن رباعی در این روزگار ممکن می‌شود، قالب دوبیتی محال خواهد بود و جز بابا طاهر دیگر هیچ هماوردی ندارد. شاید دلیل متولد نشدن دوبیتی این باشد که خاستگاه این قالب شعری عاطفه انسان است که حضرت حق اعطا کرده است و دیگر به کسی نداده است».
