به گزارش پایگاه خبری تحلیلی خطوط در دو دهه گذشته هر سال حدود ۵۰ گونه دایناسور جدید نامگذاری شده است. مطالعات جدیدی در مورد رفتار دایناسور‌ها، که اکولوژی، جنسیت، فیزیولوژی، ساختار مغز، شنوایی و بسیاری از ویژگی‌های دیگر آن‌ها را کشف شده است. این واقعاً گنجینه‌ای از داده‌ها است، و راه‌های جدید تحقیق بینش‌های جالب‌تر و شگفت انگیزتری را در مورد این حیوانات ایجاد می‌کند. با این حال، به طور اجتناب ناپذیر، سابقه فسیلی به طور باورنکردنی ناقص است. با وجود تمام پیشرفت‌هایی که در طول دو قرن مطالعه دایناسور‌ها انجام شده است، هنوز چیز‌های بی‌شماری وجود دارد که ما درباره آن‌ها نمی‌دانیم.
هرچند ممکن است که ما ایده‌هایی در مورد رنگ چند دایناسور داشته باشیم، اما این‌ها تنها تعداد انگشت شماری از افراد هستند که حتی ممکن است نماینده گونه خود نباشند، چه برسد به سایرین. ما مطالعات دقیقی در مورد چگونگی‌ایستادن، راه رفتن، دویدن و چرخش تیرانوزاروس رکس انجام داده‌ایم، اما چنین چیزی حتی برای ۳۰ گونه دیگر تیرانوسور‌ها، چه رسد به گروه‌های دیگر، وجود ندارد. این شکاف‌ها حداقل ممکن است روزی با یافته‌های جدید پر شوند، اما در مورد چیز‌هایی که ممکن است هرگز نشناسیم چطور؟
به برخی از عجیب‌ترین حیوانات موجود در جهان فکر کنید. لاک پشت‌های غول پیکر، ایگوانا‌های دریایی و باکلان‌های بدون پرواز در جزایر گالاپاگوس؛ کیوی، کاکاپو و تواتارا در نیوزلند؛ ریل‌های هاوایی (متأسفانه منقرض شده). لمور‌ها و پرندگان فیل منقرض شده در ماداگاسکار و غیره. وجه مشترک آن‌ها محل زندگی آنهاست؛ جزیره. بله همه آن‌ها معمولاً در جزایری آتشفشانی و خشک و گرمسیر زندگی می‌کردند.
ممکن است که ما ایده‌هایی در مورد رنگ چند دایناسور داشته باشیم، اما این‌ها تنها تعداد انگشت شماری از افراد هستند که حتی ممکن است نماینده گونه خود نباشند، چه برسد به سایرین. ما مطالعات دقیقی در مورد چگونگی‌ایستادن، راه رفتن، دویدن و چرخش تیرانوزاروس رکس انجام داده‌ایم، اما چنین چیزی حتی برای ۳۰ گونه دیگر تیرانوسور‌ها، چه رسد به گروه‌های دیگر، وجود ندارد.
بنابراین مسأله این است که چنین محیط‌هایی برای تشکیل فسیل‌ها وحشتناک هستند. محیط‌های استوایی میزان پوسیدگی بسیار بالایی دارند، بنابراین اجساد مرده اغلب به اندازه کافی برای دفن شدن دوام نمی‌آورند. جزایر آتشفشانی نیز می‌توانند به راحتی در دریا غرق شوند و تحت تأثیر فعالیت‌های زمین ساختی قرار گیرند، و چنین مکان‌هایی به طور کلی بسیار بعید است که در سطحی قرار بگیرند که دیرینه‌شناسان بتوانند آن‌ها را ۱۰۰ میلیون سال بعد ببینند.
به طور خلاصه، هر چقدر هم که امروزه دایناسور‌ها را عجیب می‌دانیم، آن‌ها تقریباً به طور قطع حیوانات بسیار جالب‌تر و غیرمعمول‌تری را در تمام جزایر در عصر مزوزوئیک (حدود ۲۵۲ تا ۶۶ میلیون سال پیش) تولید کردند، اما بعید است که ما این کار را انجام دهیم. هرگز آن‌ها را پیدا کنید یا فسیل‌ها هرگز شکل نگرفته‌اند یا آن جزایر نابود شده‌اند و اکنون غیر قابل دسترس هستند.
اگرچه به همین ترتیب، درک ما از فرآیند‌های فسیل‌سازی به ما می‌گوید که بعید به نظر می‌رسد در آینده به فسیل‌ها دسترسی پیدا کنیم. ما چیز‌های زیادی در مورد دایناسور‌ها آموخته‌ایم و هنوز چیز‌های بیشتری در راه است. اما شکاف‌های جذابی وجود دارد که ممکن است هرگز آن‌ها را پر نکنیم، تنها با نکات وسوسه‌انگیز در مورد این موجودات شگفت‌انگیز باستانی. / ترجمه از یادداشت دیوید هون نویسنده کتاب آینده دایناسور‌ها